Συγκύπτουσες ψυχές

 

Σταματημένα καράβια στη δίνη τ’ ουρανού

αδελφικά αγκαλιάζονται, βαστάζουν την δίψα τους

και σαν έρθει το σκοτάδι, χάνονται, αντιβοούν,

σαν μουγκρητά θεριά στο χώμα λαβωμένες

φωλιάζουν σαν σταυραετοί στου βράχου τ’ ακρογιάλι.

Συγκύπτουσα ψυχή,

βαριά σπαράζει φοβερός ο λόγος του Δεσπότη

και ένα φως επλάκωσε στην άκρη της ψυχής της.

Σέρνει σημάδι οπίσω της σαν δέντρο λυγισμένο,

νιώθει ανεμοσκόρπιστη αυγή, προσκυνημένη δούλα.

Συγκύπτουσα ψυχή,

στην προσταγή τ’ αφέντη της γοργοποδίζει αστραφτερή,

ηλιοφρυμένη μούσα, για ν’ αγναντέψει της λευτεριάς

τον φωτεινό Δεσπότη!

Συγκύπτουσες ψυχές,

χρυσοάρμενα αργοπλένε

στου φεγγαροβρεμένου πόθου

του κόσμου περιβόλι.

Ω, Θεέ μου!

Στο πρόσταγμά σου λάμπουν οι ψυχές

αγνάντια σου και μπρός σου.

Με δάκρια προς σε διαβαίνουν,

στην άκριτη ερημιά τ’ έρωτά τους

με λόγια της αγάπης του κόσμου νεκρωμένα,

στου παραδείσου την γωνία…

ζητούν Εσένα!

 

 

10/12/2023

π. Φ.Δ.

Αβεβαιότητα

 

 

Περιζωσμένοι το φόβο της αβεβαιότητας

και μέσα στην ταραγμένη ζωή

που μας εκλιπαρεί με τρομαγμένα μάτια,

δωροδοκούμε υποσχέσεις

εν αναμονή του απευκταίου!

Κρυφός σπαραγμός ο χρόνος μας

πάνω απ’ την άβυσσο της αφαιρετικής σκέψης

τροφοδοτεί αδιάκοπα μια γεύση του θανάτου.

 

Νιώθω μοναχικός ποιητής του βιωμένου χρόνου,

που περισσεύει μέσα μου η μνήμη.

Στην υποστασιακή διάσταση του βάθους μου

νιώθω λαφυραγωγημένος άγγελος

σε φθαρμένο ανθρώπινο σώμα.

 

Απογυμνωτικός ο χρόνος,- έστω για λίγο-.

στην αναζήτηση της χαμένης αιωνιότητάς μας

χτίζουμε την ευτυχία μας στα θεμέλια της δυστυχίας.

Αγγελιοφόροι από έναν άλλο κόσμο

και ως εσταυρωμένοι της υπέρβασης

θα γίνουμε πρόγονοι του μέλλοντος.

Οδοιπόροι προκαθορισμένης τροχιάς

ταξιδεύουν αδέσμευτες οι ψυχές μας…

 

 

π. Φ.Δ. 10/11/2023

Ευγνώμων

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου...

ό,τι μου λείπει με προστατεύει

από κείνο που θα χάσω!

Όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν

στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής,

με προφυλάσσουν από άχρηστες, ανούσιες.

κινήσεις στο κενό.

 

Ό,τι μου λείπει με διδάσκει,

ό,τι μου ’χει απομείνει,

μ’ αποπροσανατολίζει,

γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν

σαν να ’ταν υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν μπορώ, δεν τολμώ

ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ

γιατί εγώ, σ’ άλλον πλανήτη

χωρίς αγγέλους κατεβαίνω.

 

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν

έγινε αγνή της παρθενιάς μου ταπεινοσύνη,

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.

Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–

στέρησέ με κι άλλο της ψυχής το γλυκόγελο,

ώσπου οι φόβοι μου γίνουν σώμα

για να επιζήσω…

 

 π Φ.Δ. 02/11/2023

 

Αλαργευτής του έρωτα

 

Μίσεψα απόψε τον πόνο του έρωτα,

όμοιος επαναστάτης άνεργος

στέγνωσα τις μνήμες μου στο σκοτάδι!

Ολιγόπιστος…

Καταβροχθίζω τα μυστικά

στους ουρανούς της οικουμένης

και οι μνήμες μου βυθίζονται

 σε υπερπόντιο χάος.

 

Πλαγιάζουν ανύχτωτα τα βλέφαρά μου

 σαν μετανάστης αναχωρητής,

σαν αγρυπνία στην έρημο

λαμπυρίζουν οξειδωμένες οι αμαρτίες μου!

 

 Αλαργευτής του έρωτα

προσμένοντας την γέννηση

 περιπλανούμαι στην αγκαλιά του φθινοπώρου.

Ξεπνοϊσμένος εραστής της ποίησης

εγώ μονάχος μου θ’ ανοίγω δρόμους…

 

 

π. Φ.Δ. 22/10/2023